سنگ درمانی
سنگ های قیمتی و نیمه قیمتی همیشه در زمینه درمانی ای بحث داشته اند. سنگ درمانی بر خلاف تصور مردم از زمان باستان تا کنون در زندگی بشر کاربرد داشته است و قدمتی دیرینه دارد.
بر اساس شواهد موجود، در طول تاریخ از سنگ های قیمتی و نیمه قیمتی برای دو مورد کاربرد داشته است:
- مقاصد درمانی
- محافظت افراد در برابر بلایای طبیعی و تاثیرات نامطلوب محیطی
از زمانهای بسیار قدیم تاکنون در ایران، هند، چین و روم باستان طبیبان از خواص درمانی سنگها مطلع بودند.
ارسطو فیلسوف مشهور یونانی درباره این موضوع صحبت کرده است. برخی از تمدن های باستانی نیز اعتقاداتی در مورد خواص ماورائی سنگها داشتند و از آنها در طی نبرد، سفر و حتی مرگ استفاده میکردند. مصریها از لاجورد برای گذر به زندگی پس از مرگ استفاده می کردند و چینی ها از یشم.
در قرن دوازدهم میلادی (اروپای قرون وسطی) یک زن به نام "هیلدگارد" در کتاب معروف خود "فیزیکا" به طور مفصل به توضیح خواص درمانی سنگ های نیمه قیمتی پرداخته است. در قسمتی از این کتاب آمده است: "پزشکان برای درمان بیماری ها باید دیدی کل نگر نسبت به وجود انسان داشته باشند و تاثیر عوامل محیطی نظیر ارتعاشات دریافتی از سنگ های شفا بخش را نیز در درمان بیماری ها لحاظ کنند."
چارسلوس، مشهورترین پزشک اروپا در قرون وسطی، به تشریح تاثیر کانی های معدنی مختلف وخواص درمانی آنها پرداخت. دستاورد وی در این زمینه این بود که از گوهرسنگ های ساییده و یا خردشده در درمان بیماری ها می توان استفاده نمود.
در چین باستان نیز درمانگران از خواص سنگها و درمان با آنها آگاه بوده اند. کتاب امپراطور زرد (حدود 500 سال قبل) که توسط پی یو نوشته شده ، در مورد گوهرها و تاثیر آنها بر بدن انسان گفته شده است. امروزه نیز کشور چین یکی از بزرگترین عرضه کنندگان گوهرها و سنگهای شفابخش در سراسر دنیا می باشد. سنگ هایی که حرارت دادن آنها، گذاشتنشان روی سر و خواندن انواع ذکر های خاص و یا قراردادن آنها روی موضع درد و انجام ماساژ با آنها، راهکارهای درمانی مشترکشان محسوب می شود.
تاریخچه سنگ درمانی در اسلام
در دین اسلام استفاده از انگشتر با نگین هایی از انواع عقیق، سنگ قیمتی فیروزه، سنگ حجر الشمس توصیه شده و با استناد به کتب دینی ، ائمه اطهار غالبا” نگین انگشتری بر دست داشته اند.
دانشمندان ایرانی در دوره پس از اسلام نیز توجه ویژه ای به گوهر ها و سنگهای شفا بخش داشته اند. که از این میان می توان به ”صباح بن عمران“ از جواهر شناسان زمان هارون الرشِید خلیفه عباسی و”عطاربن محمد“ منجم و مولف کتاب ”منافع الاحجار“ اشاره نمود. ابن سینا، حکیم عالیقدر ایرانی نیز، در درمان بیماری ها از این علم استفاده می نمود.از جمله در درمان بیماری تمایل به خودکشى از سنگ سیترین استفاده می کرده است .
بیشتر بدانید: سنگ عقیق
با قطعیت می توان گفت مهمترین کتابهای گوهر شناسی ایران، کتاب “الجماهر فی الجواهر“ تالیف ابوریحان بیرونی به زبان عربی و رساله ” تنسوخنامه ایلخانی“(معروف به رساله جوهریه) تالیف خواجه نصیرالدین طوسی به زبان فارسی است. تنسوخنامه ایلخانی که در زمان پادشاهی هلاکوخان(۶۵۳-۶۶۳ هجری قمری) و به دستور او توسط خواجه نصیر الدین طوسی به رشته تحریر درآمده و شامل خواص گوهرها و سنگهای قیمتی است .
سایر مقالات